ABHIJEET BHATALE 9764369098 राधानगरी...

चाय पे स्टोरी... पार्ट 3 TTMM          TTMM हा शब्द किंवा याचा अर्थ माहित नाही असा कोल्हापुरी मनुष्य क्वचितच.. आज ही मुले काही पैसे जमा करून TTMM ने वडा खायला आली होती... मला माझ्या कॉलेज चे दिवस आठवले वर्गातच आमचं ठरलेलं असायचं ये बाबा TTMM असेल तर जायचं नाहीतर नाही बघ...           काही जण अनेक वेळा प्रश्र्नर्थी विचारतात, की सुख कश्यात आहे... मग आता मला जर कोणी विचारलं तर मी म्हणेन...            "TTMM ने कॉलेज च्या कॅन्टीन मध्ये जाऊन वडा खाण्यात जी मज्ज्जा जे सुख होत ना, तेवढं सुख कश्यात नाही.." आज हेच मित्र बघा ना कोणी पाच रुपये आणलेत तर कुणी पंधरा सगळ्यांचे मिळून चाळीस रुपये जमा केलेत एक दहाची फाटकी नोट, पाचचे तीन डॉलर अन बाकी चिल्लर... पण प्रेम ढीग मैत्री कट्टर... त्या सोबत "भावा" हा शब्द मग आणि काय हवं..           आश्या वेळी ना कॉलेज मधील मग आपल्या क्राईम पार्टनर ची आठवण तर येणारच ना.. तो क्यू ना एक कप चाय के साथ एक व्हिडिओ कॉल हो जाये आपने स्कूल/ कॉलेज वाले दोस्त को....

चाय पे स्टोरी पोस्ट 2       तस बघितलं तर सोमवार, मंगळवार आणि शुक्रवार आमच्या शॉप वर कोण ना कोण तर आजीबाई, वृध्द स्त्रिया किंवा काही महिला जोगवा मागायला येतात काहीजण मदत मागायला... यामध्ये पण मग दोन प्रकार मला दिसतात काही जण देवाचा आधार घेऊन पैसे गोळा करतात मग काही फोटो, मूर्ती किंवा काही असेल.. अन् काही जन मात्र "दादा काय तर दे र सकाळ पासून काही खाल नाही" अश्या प्रकारे..           मी पण यांना काही ना काही देतो.. यामध्ये एक आजीबाई आहे.. तिचा एक किस्सा ती आजी दर वेळी येणार अन्  "मुला....!" एवढंच आवाज देणार... मग मी समजायचं की हा आजींना मदत द्यायची आहे... हे अस रूटीन चालू होत... एक दिवस आजी आल्या नी मला म्हणाल्या परवा दुकान बंद होत,  परत गेलो न्हव मी... मला मात्र हसायला येत होत, पण मी स्वताला आवर घालत म्हणालो, "होय ओ आजी गावी गेलो होतो.. " राजारामपुरी मधे प्रत्येक शॉप वर अनेक जन मदत मागायला येतात, काहीजण पैसे किंवा काही मदत देतात.. तर काहीजण देत पण नाहीत... असो पण या आजीकडून मला मार्केटिंग शिकायला मिळत... तुमचं कस्टमर फिक...

चाय पे स्टोरी... आपला माऊली चौकातील शॉप.. सध्या तरी मी इथं दिवसभर असतो, मग खूप काही लोक, मित्र, ओळखीचे काही अनोळखी, गिऱ्हाईक अने अनेक माणस इथं भेटतात, त्यामधील अनेक माणसं अशी आहेत ज्यांच्या सोबत बोलून खूप काही शिकायला भेटत, तर काही सोबत न बोलता देखिल खूप शिकायला मिळतं..      मग मी आता अस ठरवल आहे, रोज एका माणसाविषयी लिहायचं, आपला अनुभव मांडायचा मग व्यासपीठ काय खुले आहेच.. त्यावर मांडायच स्टोरी १. या फोटो मधील दोन मुली आहेत त्यांच्या विषयी... यांचे घरचे आमच्या शॉप समोर म्हणजे रस्त्याच्या पलीकडे केळी विकतात.. अन् त्यांचं घर मात्र रस्त्याच्या अलीकडे आहे रोड वर गाड्या खूप असतात, मग या रोड जवळ येतात अन् अंम्मी अस मोठ्याने आवाज देतात मग घरून काही पार्सल असेल, किंवा इथून घरी काही द्यायचं असेल तर या delivery च काम करतात..         आमच्या बाजूच्या शॉप मधे ( स्टेशनरी) मधे आल्या तेंव्हा यांच्या सोबत मी पहिल्यांदा बोललो योगायोग असा तो शॉप उघडला न्हवता.. ही लहान आहे ना ती मला म्हणाली भैया कधी येणार आहेत हे मला चाप (केसातील) हवाय.. त...